امام حسن(ع) در اثر توطئه اي شوم كه از سوي معاويه تـدارك ديده شد بـه شـهادت رسـيد و جـلوه هاي شـكوهمند امامت در ديگر يادگار فاطمه و علي ـ عليهماالسلام ـ متجلي گشت.



استبـداد اموي جهت هدم امامت راستين و ياران دلبـاخته آن عزم را دو چندان كرد و با تهديد و ارعاب و ترفندهاي عوامفريبانه به نابـودي مكتـب و راه امام علي و فرزندانش ـ عليهم السـلام ـ همت گماشت. بدين جهت, رهبري و هدايت امت شرايط دشوار و طاقت فرسايي يافـت. دوران دهسـاله امامت ابـي عـبـدالله(ع) بـيانگـر مواضـع و برنامه هاي آن حضرت در مقابـل اين تحولات است كه پيامها و درسهاي ارزشمندي را فرا راه عاشقانش قرار مي دهد و از سـوي ديگر, سـيره اخلاقي تربـيتي آن بـزرگوار را ازذخائر ازرشمند جهان اسلام و از بـايستـه هاي پـژوهشي است كه بـخش مهمي از آن ظهور و درخشش همين دوران مبارك است. نوشته حاضر نگاهي است اجمالي به يكي از مواضع و ابـعـاد زندگي سـياسـي آن حـضـرت بـا عـنوان ((مبـارزات امام حـسـين(ع) در دوران معـاويه كـه محـورهاي زير بـيانگر جـوانب آن مي باشد.