وقتي امام حسين (ع) در يك محل تاريكي قرار مي گرفت بخاطر نوري كه از پيشاني و گلوي حضرت ساطع بود مردم بسوي او هدايت مي شدند. و پيامبر (ص) همواره پيشاني و گلوي آن حضرت را مي بوسيد.