از ابزارهاي مهم براي جاودانه كردن حوادث تاريخي، استفاده از هنر، از جمله شعر است. امامان معصوم(ع) در اين ارتباط تأكيد فراواني داشتند و شاعران مرثيه سراي سالار شهيدان را تشويق و مورد تفقد قرار مي دادند، از آنان مي خواستند سروده هاي خود را در حضور ايشان بخوانند و به آنان ارزش والاي به كارگيري اين هنر را در رثاي سيد شهيدان(ع) يادآور مي شوند.



زيد شحام گويد: با گروهي از كوفيان در حضور امام صادق(ع) بوديم كه جعفر بن عفان وارد شد، امام، او را فرا خواند و نزد خويش جاي داد، آنگاه به او فرمود: شنيده ام در رثاي امام حسين(ع) مرثيه سرايي مي كني؟ گفت: آري. فرمود: بخوان. جعفر شروع به خواندن مرثيه خود كرد و امام و تمامي اطرافيان شروع بر گريستن كردند تا اينكه قطرات اشك بر سيما و محاسن حضرت نشست. آنگاه خطاب به جعفر فرمود: فرشتگان مقرّب الهي، سروده تو را شنيدند و آنان نيز مويه كردند. و در پايان فرمود: [*]. نك: مقاله بعد سياسي و احياي عاشورا از منظر فقه.



ما من احد قال في الحسين شعراً فبكي و ابكي به الّا اوجب الله له الجنة وغفر له؛ [10]



كسي كه در رثاي حسين شعري مي گويد پس گريه نمي كند يا نمي گرياند مگر آنكه خداوند بهشت را براي او مقرر مي كند و او را مي بخشايد.