گاهي قبل از آنكه معصومي از دنيا رود و به شهادت برسد، با ذكر زمان، مكان و كيفيت شهادت خويش و يا معصوم ديگر، مي گريستند و ديگران را نيز به گريه مي انداختند تا شيعيان را نسبت به اهميت آن حادثه و وظايفشان در قبال آن آگاه سازند.

پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله به مناسبت هاي مختلف از قبيل تولد امام حسين عليه السلام و غيره مصائب حضرت را به ياد مي آورد و براي ديگران نيز نقل مي كرد. خود مي گريست و ديگران را نيز مي گرياند.

اميرالمؤمنين و حضرت زهراء عليهماالسلام نيز چنين مي كردند. پيامبر صلي الله عليه و آله خطاب به دختر گراميشان چنين فرمودند:

«يا فاطمة! كل عين باكية يوم القيامة الا عين بكت علي مصاب الحسن فانها ضاحكة مستبشرة بنعيم الجنة [1] - فاطمه جان! روز قيامت هر چشمي گريان است؛ مگر چشمي كه در مصيبت و عزاي حسين گريسته باشد؛ كه آن چشم در قيامت خندان است و به نعمتهاي بهشتي مژده داده مي شود.»