نسبت آنها به ما از نسبت پدر و مادر به ما بسيار نزديك تر و شديدتر و قوي تر است. والدين ما اصل و ريشه ي جسماني و بعد حيواني و مادي و دنيايي ما هستند، در حالي كه آنها اصل ما و حقيقت روح و ذات ما و ريشه ي بعد انساني و الهي و ابدي ما هستند و به همين دليل پس از خداوند از همه كس حتي والدين و تمام عزيزان ما، در دنيا براي ما عزيزتر و مهم تر هستند. آنها اصل و والدين قدسي و آسماني ما هستند كه واسطه ي عشق ما به خداوند و رساننده ي ما به حق تعالي هستند. معصومين عليهم السلام كساني اند كه بدون پيوند با آنها و بدون شروع از آنها پيوند ما و اتصال حقيقي ما با خداوند محال است. چنانكه در زيارت جامعه ي كبيره اين حقيقت را اين گونه مي خوانيم:

«من اراد الله بدء بكم - هر كسي كه اراده ي رسيدن به خدا را كرد، از شما شروع مي كند».

آنها صراط مستقيم الهي و باب الله هستد. براي همين است كه حاضريم در صورت نياز همه چيزمان را فداي رسيدن به آنها و پيمودن راهشان كنيم تا جايي كه خطاب به آنها مي گوييم: «بأبي أنتم و أمي» يعني حاضريم آنچه مربوط به جنبه ي زميني و طبيعي ما مي شود،


فدا كنيم تا به حقيقت قدسي و الهي و آسماني خود برسيم؛ يعني دلبستگي و داشتن رابطه ي عاطفي با موجودات و قوم و خويش در دنيا هرگز مانع پرواز به سوي اصل ابدي و والدين حقيقي و خويش اصلي و وطن حقيقي ما نمي شود.

رسول اكرم صلي الله عليه و آله كه رحمة للعالمين است در اين باره چنين مي فرمايد:

«لا يؤمن عبد حتي آكون احب اليه من نفسه و يكون عترتي احب اليه من عترته و يكن اهلي احب اليه من اهله و تكون ذاتي احب اليه من ذاته [1] - هيچ بنده اي ايمان به خداوند ندارد، تا اينكه من محبوب تر از خودش در نزد او باشم و عترت مرا بيش از عترت خودش و خانواده ام را بيش از خانواده خودش و ذات مرا بيش از ذات خودش دوست داشته باشد.»

با توجه به اينكه پيامبر و آل ايشان صلي الله عليه و آله كه همان نفخه ي الهي هستند، ذات حقيقي ما هستند، معناي اين عبارت كه «ذات مرا بيش از خودش دوست داشته باشد» چنين مي شود كه ذات اصلي، قدسي، الهي و آسماني خود را بيش از ذات فرعي، زميني، طبيعي و حيواني خود كه موقتا با او است و با مرگ از او جدا مي شود، دوست داشته باشد.

و به عبارت ديگر ايمان به خداوند و آخرت و حيات ابدي بدون ترجيح اصل خدايي و ابدي بر اصل زميني و موقت و طبيعي ممكن نبوده، دروغي بيش نيست.

آري آنها اصل و ريشه ي ما هستند كه بازگشت همه ي ما به سوي آنها و حساب همه ي ما با آنها است. ما با اتصال به اصلمان و رسيدن به وطنمان است كه آرامش داريم و خوشبخت هستيم.