يا همان مصيبتي كه به وجود مقدس و نوراني آنها رسيده است. يعني جنايت ها و ظلم هايي كه در به شهادت رساندن آنها و خاندان مكرمشان بر آنان وارد شده است.

جفا و مصايبي كه به وجود نازنين و نوراني رسول الله صلي الله عليه و آله در زمان حيات و حين ارتحالشان وارد شد.

مصيبت هاي جانكاهي كه به وجود مقدس أميرالمؤمنين عليه السلام و حضرت زهراء عليهاالسلام در زمان حيات پيامبر و نيز پس از پيامبر صلي الله عليه و آله و هنگام شهادتشان بر آن حضرات وارد گرديد.


مصيبت مسموميت هاي مكرر امام حسن عليه السلام و تيرباران بدن نوراني و مطهرش بعد از شهادت ايشان و هر كدام از حضرات؛ به خصوص مصائب عظيم امام حسين عليه السلام و خانواده و خاندان و يارانش عليهم السلام در ماجراي كربلا و پس از آن و بالاخره مصائب و جناياتي كه در حق ائمه عليهم السلام پس از واقعه كربلا روا داشته شد، همه و همه از نوع مصيبت عظيم هستند.

اما «شيعه و عزادار حقيقي» نسبت به اين مصيبت هاي عظيم چه نوع عكس العملي نشان مي دهد؟ آيا مانند مرتبه سوم به يك عزاداري منفعلانه و تحت تأثير عواطف و احساسات محض، آن هم با وجود آن همه آفات، تحريفات و بدعت ها روي مي آورد؟ و يا به گونه ديگري عمل مي كند؟

بهتر مي دانيم پاسخ به اين پرسش را پس از بحث «مصيبت اعظم» بدهيم.