مشهور بين اولياي خدا و علما اين است كه زيارت عاشورا حديث قدسي است [1] و از سوي خداوند تبارك و تعالي به جهت عظمت سيدالهشداء و واقعه عاشورا و نيز ضرورت شناخت ابعاد مختلف اين روز عظيم و وظيفه اي كه بندگانش در قبال امام و عاشورا دارند، توسط فرشته وحي جبرئيل عليه السلام به رسول خدا صلي الله عليه و آله اعطا شده است و به وسيله امام باقر عليه السلام پس از واقعه كربلا در اختيار مردم قرار گرفته است.

زيارت عاشورا منشور و آيين نامه ي زندگي يك شيعه و عزادار حقيقي و يك مؤمن راستين است.

در اين زيارت با عالي ترين معارف الهي در شناخت معصومين به ويژه امام حسين عليه السلام و نيز شناخت رابطه وجودي مردم با معصومين عليهم السلام و مباحث انسان شناسي و همچنين وظايفي كه يك شيعه حقيقي و يك عزادار صادق در قبال سيدالشهداء عليه السلام و نهضت او دارد، آشنا مي شويم. عنايت ويژه اي كه به اين زيارت شريف شده است، نشانگر اهميت آن و كليدي بودن مضامين آن در نوع رابطه اي كه بايد هر انساني با امام حسين عليه السلام و فرزندش حضرت حجت - ارواحنا فداه - و به طور كلي با حماسه حسيني برقرار نمايد، مي باشد. اين زيارت از چنان جايگاه


معرفتي بسيار بلندي برخودار است كه از زمان ائمه اطهار عليهم السلام تاكنون نه تنها از برنامه عبادي هيچ يك از ائمه و يارانشان و نيز علماي راستين اسلام حذف نشده است؛ بلكه روز به روز به تأكيداتشان به اهميت آن و مداومت بر خواندن آن بيشتر شده است.