قرآن كريم كتاب آسماني است كه از سوي خداوندي نازل شده كه آفريننده انوار طيبه معصومين عليهم السلام و آفريننده دنيا و آخرت است. خداوندي كه همه آسمانها و زمين را خلق كرد و انسان را با پرتوي ويژه خويش و براي بالاترين هدف زندگي، كه مظهريت همه اسماء و صفات


خداوندي است و با مقام خلافت الهي و ولي الله شدن مي باشد، آفريد.

آري قرآن كريم، كلام چنين خدايي است و براي هدفي چنين والا نازل شده است. كتابي كه هيچ كتاب و انديشه اي قادر به خودنمايي در مقابل او نيست. رسول اكرم صلي الله عليه و آله يعني انساني كه قلب مقدس او شايستگي و ظرفيت نزول قرآن و دريافت اين كاتب باعظمت الهي را داشته است؛ و بهتر از هر كس ديگري قرآن را مي شناسد، درباره آن فرمودند:

«فضل القرآن علي سائر الكلام كفضل الله علي خلقه [1] - برتري قرآن بر ديگر سخنان، همچون برتري خداوند بر خلق او است».

در اين كتاب آسماني كه براساس نظام خلقت انسان و جهان و سير بازگشت انسان به سوي خداوند متعال و مراتب كمالي وي نازل شده، بارها از علم الهي سخن به ميان آمده و اينكه هيچ كسي بهتر از خداوند تبارك و تعالي نظام خلقت و انسان را نمي شناسد.

در سوره اسراء مي فرمايد:

(ربكم اعلم بكم [2] - پروردگار شما به شما آگاه تر از خود شماست.)

و در جاي ديگري مي فرمايد:

(الله اعلم حيث يجعل رسالته [3] - خدا بهتر مي داند كه در كجا رسالت خود را مقرر دارد.)

بنابراين اگر كسي بخواهد معصومين عليهم السلام را بشناسد، بي شك بدون مراجعه به قرآن كريم و استمداد از خداوند، نمي تواند به شناخت صحيحي دست يابد. [4] .


امام باقر عليه السلام در اين باره مي فرمايند:

«نزل القرآن اربعة ارباع، ربع فينا و ربع في عدونا و ربع سنن و امثال و ربع فرائض و احكام [5] - قرآن در چهار قسمت نازل شده است، يك چهارم آن درباره ماست و يك چهارم درباره دشمنان ما و يك چهارم درباره سنت و امثال و يك چهارم در واجبات و احكام است.»