امام عليه السلام پرده از روي آن درد رنج آوري كه روح مقدسش را شديدا مي آزرد و همان باعث نهضتش شده است، برداشت و فرمودند:

«الا ترون ان الحق لا يعمل به و ان الباطل لا يتناهي عنه - آيا نمي بينيد كه به حق عمل نمي شود و از باطل خودداري نمي گردد؟!»

ليرغب المؤمن في لقاء الله محقا - بايد در چنين وضعي انسان مؤمن آرزومند مرگ و حقا دوستدار شهادت و لقاء خدا باشد.»

«فاني لا اري الموت الا سعادة و لا الحياة مع الظالمين الا برما - من (كه در اين وضع اسفناك) مرگ را جز سعادت و زندگي با ستمگران را جز ملال و افسردگي نمي بينيم».

اينجا لازم است توجه به اين نكته داشته باشيم كه: آيا اين گفتار امام، مولاي عزيزمان حسين عليه السلام تنها مربوط به مردم زمانش بوده و درد رنج آور روحي خود را فقط براي آنها بيان


كرده و از آنها خواسته كه تكان بخورند و در مقام عمل به حق و خودداري از باطل برآيند؟ يا پيامي براي ما نيز هست و گويي هم اكنون مقابل ما ايستاده و با روحي افسرده و ملول مي گويد: شما اي مدعيان محبت من، اگر راست مي گوييد و جدا دوستدار من هستيد؛ درد دلم را بشناسيد و به داد دلم برسيد.

«الا ترون أن الحق لا يعمل به و ان الباطل لا يتناهي عنه - آيا نمي بينيد كه به حق عمل نمي شود و از باطل خودداري نمي گردد؟!»

درد دل من همين است. آيا شما خودتان چگونه ايد و با حق و باطل چگونه عمل مي كنيد؟ نكند در عين حال كه براي من بر سر و سينه ي خود مي زنيد، در تمام شؤون زندگي خود حق را زير پا و باطل را روي سر بنشانيد و حدود حلال و حرام خدا را رعايت ننماييد؟! به راستي كه ما بايد شديدا مراقب رفتار و گفتار خود باشيم و حداقل حسناتمان را تبديل به سيئات ننمايم! ما موظفيم همين عزاداري امام حسين عليه السلام را كه عبادت بسيار بزرگ ماست، آلوده به گناه نكنيم. بدانيم كه هر عبادتي آفتي دارد و آن را بي اثر مي كند. نماز و روزه و حج آفت دارند و اگر با ريا انجام بشود؛ نه تنها باطل و بي اثر بلكه عنوان شرك و معصيت نيز به خود مي گيرند. همين سينه زني ها و تشكيل مجلس دادن ها و منبر رفتن ها، آفات بسياري دارند. اگر رعات حدود نكنيم از آثار معنوي آنها بي بهره خواهيم بود و در روز جزا علاوه بر آتش حسرت و ندامت؛ در آتش قهر خدا خواهيم سوخت؛ كه خدا فرموده است:

(و أنذرهم يوم الحسرة اذ قضي الامر و هم في غفلة و هم لا يؤمنون [1] - آنها را از روز حسرت - روز رستاخيز عظم قيامت - كه همه چيز پايان گرفته - و ديگر راه جبران و بازگشتن نيست - بترسان كه عمر خود را در دنيا به غفلت سپري كرده و ايمان به حقيقت نياورده اند.)

بزرگواراني كه در مسير ارشاد و هدايت مردم شغل مقدس سخنراني ديني يا مداحي اهل بيت عليهم السلام را دارند، چه بسا سزاوارتر است كه عظمت كار خود را بشناسند و از آفات اين عبادت بزرگ آگاه و سخت مراقب باشند كه به حريم اقدس اهل بيت عليهم السلام اسائه ي ادبي نشود و هتك حرمتي نگردد. [2] .