به همين دليل عزاداري تا زماني پسنديده است كه به وقت نماز ضرر نزند. سيدالهشداء عليه السلام هرگز راضي نيست كه به قيمت سبك شمردن يكي از مهمترين واجبات الهي كه ستون دين است، براي او عزاداري شود.

عزاداري و مجلسي كه به نماز و ساير واجبات الهي لطمه بزند، عبادتي است كه تحت ولايت شيطان و به حكم هواي نفس انجام مي شود نه حكم خدا.

گفتيم كه بنابر فرمايش پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله كه رحمة للعالمين است، سبك شمردن نماز انسان را از شفاعت ايشان و اهل بيت عليهم السلام محروم مي نمايد. با اينكه شفاعت ايشان براي صاحبان گناهان كبيره ذخيره شده است.

اين به معناي آن است كه اين كار از بزرگترين منكرات است. منكر يعني زشتي و گناهي كه از آن نهي شده ايم.

حال مي گوييم تكيه بر جنبه عاطفي و احساسي در عزاداري ها و غفلت از وظايف اصلي مان كه فلسفه حقيقي عزاداري هستند، موجب مي شود كه انسان در منكرات زيادي سقوط كند. يعني درست همان چيزهايي كه


سيدالشهداء عليه السلام براي نهي از آنها كشته شده است. او خود هدف از قيامش را امر به معروف و نهي از منكر، احياي احكام دين و نيز عمل به حق و نهي از باطل معرفي مي كند. اين نوع عزاداري ها يك ظلم آشكار و عميق در حق محمد و آل محمد صلي الله عليه و آله است كه موجب آزار و اذيت آنها مي شود.

عامل اصلي قيام سيدالشهداء عليه السلام احياي دين خدا و مبارزه با بدعت ها و انحرافاتي است كه در دين و جامعه اسلامي پديد آمده بود، بزرگترين مصيبت در نزد همه انبياي الهي و چهارده معصوم عليهم السلام ضعيف شدن دين در جامعه و محروميت مردم از آموزش هاي دين است.

آيا عزاداران امام حسين عليه السلام كه براي احياي حق و مبارزه با باطل قيام كرد، اين اجازه را دارند كه در عزاداري ها، حق و دستورات حق را زير پا بگذارند و امور باطل را رواج دهند. در مجالس امام حسين عليه السلام كه شهيد راه حق است، اشعار و نوحه هاي باطل، ابزار و آلات باطل و، آداب و رسوم باطل، چه مي كند؟