در اينحا بايد اعتراف كنيم كه حذف شدن عنصر معرفت از عزاداري ها و محوريت مسايل عاطفي و تكيه بر ظواهر و رها كردن فلسفه و حكمت عزاداري ها و بزرگداشت ها، و نيز تبديل شدن گريه و سوگواري از يك «وسيله خوب و كارآمد» به يك «هدف اصلي» موجب شده كه اين گونه مجالس خاصيت و كاركرد اصلي خود را از دست بدهد و به يك سنت تكراري و يك عادت مذهبي تبديل شود. يك عمل خوب و سازنده مذهبي از قبيل عزاداري، نماز، روزه، قرائت قرآن، حج و... وقتي


به صورت عادت دربيايد و از كاركرد اصلي آن غفلت شود دراين حال براي فرد و اجتماع خطرناك است.

شكي نيست كه هر دستوري كه خداوند و معصومين عليهم السلام به ما داده اند به خاطر خود ما بوده است و به اين علت بوده كه رعايت آن دستور و انجام آن وظيفه نوعي سازندگي و رشد براي ما ايجاد مي كند. اما نبايد غفلت كرد كه هر چيز سازنده و خوبي داراي آفت يا آفاتي است كه اگر در آن چيز خوب نفوذ كند، نه تنها سازندگي خود را از دست خواهد داد، بلكه به چيزي مخرب و مضر تبديل خواهد شد.

اميرالمؤمنين علي عليه السلام اين هشدار مهم و سازنده را به همه داده اند كه: «لكل شي ء آفة [1] - براي هر چيزي آفتي است.»

در اينكه ما بايد طالب خوبي ها و امور مثبت باشيم شكي نيست. ولي اين هشدار مهم نبايد فراموش شود و اگر ما به هر چيز خوب و سازنده و ارزشمندي دست يافتيم بايد مواظب آفت يا آفت هاي آن نيز باشيم و الا براي پيروزي و رشد، از هدف خود بازخواهيم ماند و نتيجه عكس و منفي خواهيم گرفت.