در اين مرتبه عزادار غم و نارضايتي خود را به شكل هاي گوناگون از قبيل گرفتگي چهره، گرفتن حالت بغض و گريه (تباكي)، گريه كردن، پوشيدن لباس عزا به سينه و سر زدن و... بروز مي دهد و در اين كار گاهي


تنها و گاهي به همراه ديگران عزاداري مي كند.

در اين مرتبه عزادار در درون خود با حس غريبي روبروست كه بين او و امام حسين عليه السلام پيوند و رابطه ويژه اي برقرار مي كند. عزادار در اين مرتبه نوعي انس و الفت و نيز نوعي كشش و نياز به آن حضرت پيدا مي كند و همين يافت دروني و نيز نسبت و انس غريب، او را وادار مي كند كه براي آن حضرت گريه كند و نيز در عزاداري ايشان شركت كند.

گرايش عزاداران كليمي، مسيحي و پيروان ساير مذاهب - كه براي امام حسين عليه السلام گريه مي كنند - و نيز احساسي كه به آن حضرت دارند، نشان دهنده اين حقيقت است كه حضرت براي آنها يك «غريب آشنا» است.

حقيقت اين است كه همه معصومين عليهم السلام به خصوص وجود مقدس سيدالشهداء عليه السلام در وجود همه انسان ها حضور و پرتويي دارند كه ما در اين باره در مربته چهارم عزاداري توضيح كافي و مبسوط داده ايم.

معمولا نفوذ اين «غريب آشنا» به درون قلب عزادار و ايجاد محبت و شدت گرفتن آن، رفته رفته او را به سوي مرتبه سوم عزاداري مي كشاند.