اهميت اربعين از كجاست؟ صرف اين كه چهل روز از شهادت شهيد مي گذرد، چه خصوصيتي دارد؟ اربعين خصوصيتش به خاطر اين است كه در اربعين حسيني ياد شهادت حسين زنده شد و اين چيز بسيار مهمي است. شما فرض كنيد اگر اين شهادت عظيم در تاريخ اتفاق مي افتاد يعني حسين بن علي و بقيه شهيدان در كربلا شهيد مي شدند، اما بني اميه موفق مي شدند همانطور كه خود حسين را و ياران عزيزش را از صفحه روزگار برافكندند و جسم پاكشان را در زير خاك پنهان كردند، ياد آنها را هم از خاطره نسل بشر در آن روز و روزهاي بعد محو كنند. ببنيد در اين صورت آيا اين شهادت فايده اي براي عالم اسلام داشت؟ يا اگر هم براي آن روز يك اثري مي گذاشت، آيا اين خاطره در تاريخ هم، براي نسلهاي بعد هم، براي گرفتاريها و سياهي ها و تاريكي ها و يزيدهاي دوران آينده تاريخ هم اثري روشنگر و افشاكننده داشت؟ اگر حسين شهيد مي شد، اما مردم آن روز و مردم نسلهاي بعد نمي فهميدند كه حسين شهيد شده، آيا اين خاطره چه اثري و چه نقشي مي توانست در رشد و سازندگي و هدايت و برانگيزانندگي ملتها و اجتماعات و تاريخ بگذارد؟ مي بينيد كه هيچ اثري نداشت، بله حسين كه شهيد مي شد، خود او به اعلاء عليين رضوان خدا مي رسيد، شهيداني كه كسي نفهميد و در غربت، در سكوت، در خاموشي شهيد شدند، به اجر خودشان در آخرت رسيدند، روح آنها فتوح و گشايش را در درگاه رحمت الهي به دست آورد، اما آيا چقدر درس شدند، چقدر اسوه شدند. درس، آن شهيدي مي شود كه شهادت او و مظلوميت او را نسلهاي معاصر و آينده او بدانند و بشنوند، درس و اسوه آن شهيدي


مي شود كه خون او بجوشد و در تاريخ سرازير بشود، مظلومين يك ملت آن وقتي مي تواند زخم پيكر ستم كشيده شلاق خورده ملتها را شفا بدهد و مرهم بگذارد كه اين مظلوميت فرياد بشود، اين مظلوميت به گوش انسانهاي ديگر برسد، براي همين است كه امروز ابرقدرتها صدا توي صدا انداختند كه صداي ما بلند نشود، براي همين است كه حاضرند پولها گزاف خرج كنند تا دنيا نفهمد كه جنگ تحميلي چرا به وجود آمد، با چه انگيزه اي، با ست كه، با تحريك كه. آن روز هم دستگاههاي استكباري، حاضر بودند هرچه دارند خرج كنند به قيمت اين كه نام و ياد حسين و خون حسين و شهادت عاشورا مثل درس در مردم آن زمان و ملتهاي بعد باقي نماند و شناخته نشود. البته در اوائل كار درست نمي فهميدند كه چقدر مطلب با عظمت است. هرچه بيشتر گذشت، بيشتر فهميدند. در اواسط دوران بني عباس حتي قبر حسين بن علي عليه السلام را ويران كردند، آب انداختند، خواستند از او هيچ اثري باقي نماند. نقش ياد و خاطره شهيدان و شهادت اين است، شهادت بدون خاطره، بدون ياد، بدون جوشش خون شهيد، اثر خودش را نمي بخشد و اربعين آن روزي است كه برافراشته شدن پرچم پيام شهادت كربلا در آن روز آغاز شد و روز بازماندگان شهداست. حالا چه در اربعين اول، خانواده امام حسين عليه السلام به كربلا آمده باشند و چه نيامده باشند. اما اربعين اول آن روزي است كه براي اولين بار زائران شناخته شده حسين بن علي به كربلا آمدند؛ جابربن عبدالله انصاري است و عطيه از اصحاب پيغمبر، از ياران اميرالمؤمنين و آمدند آن جا و جابر بن عبدالله حتي نابينا بود - آنطور كه در نوشته ها و اخبار هست - و دستش را عطيه گرفت و برد روي قبر حسين بن علي گذاشت و او قبر را لمس كرد و گريه كرد و با حسين بن علي عليه السلام حرف زد و با آمدن خود و با سخن گفتن خود خاطره حسين بن علي را زنده كرد و سنت زيارت قبر شهداء را پايه گذاري كرد. يك چنين روز مهمي است روز اربعين. [1] .