در شب عاشورا در آن حديثي كه روايت مي كند كه حضرت زينب كبري عليهاسلام رفت و در كنار خيمه امام حسين ديد كه حضرت يك شعري را با خودشان مي خواندند كه حكايت از اين مي كرد كه در آخر عمرشان است، و زينب عليه السلام گريه كرد و ناراحت شد. در همين حديث هست كه امام حسين داشتند شمشيرشان را آن جا تعمير مي كردند و آماده مي كردند - آماده سازي - يعني امام حسين نمي گفت كه حالا ما كه فردا بالاخره يك ساعت زودتر يا يك ساعت ديرتر رفتني هستيم، حالا اين شمشير يك ذره هم كند بود بود، نخير در راه خدا شمشير نيروي رزمنده نبايد كند باشد، يعني توانائيهاي او بايد در حد اعلاء و حداكثر باشد. [1] .