عاشورا يك درس نيست يك كتاب درس است. اگر جامعه اسلامي ما بخواهد آنطوري كه حق اوست و شايسته اوست آقا زندگي بكند، اگر امت اسلامي ما بخواهد استقلال خود و شرف خود و دين خود در دنياي مادي امروز و در ميان طوفان سياستهاي مخالف حفظ كند، بايد درسهاي عاشورا را درست بفهمد و به يكايك آنها عمل كند. اولين درس بزرگ عاشورا؛ درس فدا شدن در راه دين و در راه خداست. اين روشنترين درس عاشوراست. حتي در سخت ترين شرائط. حسين بن علي عليه السلام به همه مسلمانان بلكه به همه آزادگان عالم ولو غير مسلمان، اين درس را داد كه اگر شرف انسان، آزادگي انسان و آرمانهاي انسان و براي مسلمانان دين آنان در معرض خطر قرار گرفت، دفاع از دين سختترين شرائط و با سختترين مقدمات يك فريضه اسلامي و يك فريضه انساني است. نگويند شرائط دشوار است، نگويند نمي شود، مي شود. از دين هميشه مي شود دفاع كرد، با اراده راسخ و با روح فداكاري و شهادت طلبي؛ حسين بن علي عليه السلام در شرائطي اين دفاع را انجام داد كه در دنياي بزرگ آن روز تنها بود، بزرگان بني هاشم و بزرگان قريش و آقا زاده گان اسلام با حسين بن علي همراهي نكردند. در مكه عبدالله بن زبير، در مدينه عبدالله بن جعفر، عبدالله بن عمر، كساني كه پدرانشان نام آوران صدر اسلام بودند، و چشم توده مردم به آنها بود، كساني بودند كه مردم اميدشان را به آنها بسته بودند، در مقابل ظلم يزيدي حاضر نشدند ايستادگي كنند، و حاضر نشدند به جگرگوشه پيغمبر كمك كنند. حسين بن علي عليه السلام مگر چشم انتظار كمك آنها بود؟ و مگر با كمك نكردن آنها كار را متوقف مي كرد؟ متوقف نكرد. آن وقتي كه در بين راه حسين بن علي عليه السلام اطلاع پيدا كرد كه مردم كوفه به او ياري نخواهند رساند، و فهميد كه تنها مانده، راه را رها نكرد. آن وقتي كه در صحراي كربلا يارانش همه به شهادت رسيدند و او و جمعي زنان و كودكان تنها ماندند، دفاع و مجاهدت را رها نكرد، تا لحظه آخر امام حسين اگر تسليم مي شد، يزيدي ها حاضر بودند با او بسازند، اما تسليم نشد. اين درس بزرگي بود. [1] .