شعور حسيني به عنوان مدينه ي فاضله ي ديني و شيعي، عبارت است از مجموعه اي از افكار و اعتقادات و رفتارهاي فردي و اجتماعي هماهنگ و برخاسته از منشأ «عصمت حسيني» كه موجب بروز فرهنگ ناب محمدي و مهدوي و شيعي مي شود.

اگر شعور حسيني به معناي درك و فهم و الگوپذيري از زندگي فكري و رفتاري سيدالشهداء حسين بن علي عليهاالسلام به عنوان موجودي زنده و پيش برنده به جامعه رخ بنمايد، هر روز «عاشورا» و هر جا «كربلاست» و بهشت در دنيا تحقق خواهد يافت؛ چرا كه كربلا پاره اي از بهشت است.

چراغ و نور هدايت و كشتي نجات حسيني، عينيت نمي يابد مگر اين كه جامعه رنگ حسيني و الگوي فكري و رفتاري امام حسين عليه السلام را به خود بگيرد.

نوع حركت امام حسين عليه السلام و اهل بيت و اصحابش از مدينه تا كربلا به گونه اي توأم با اعلام و آشكار كردن بوده و سخنان آن فرزند رسول خدا و فاطمه زهرا عليهاالسلام مي خواسته الگويي راستين و حقيقي از معارف و اعمال صالح به جامعه ارائه دهد تا از اين رهگذر مردم هدايت يابند و دين جدش كه اسلام ناب محمدي است دوباره زنده گردد.

از همين رو، بزرگان فرموده اند:

ان الاسلام محمدي الحدوث و حسيني البقاء: اسلام از ناحيه ي پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم به وجود آمد و از ناحيه ي حضرت حسين عليه السلام بقا يافت.

البته اين سخن مشهور كه از زبان بشر معمولي صادر شده برخاسته از سخن وحي نبوي يعني «حسين مني و أنا منه (من حسين) مي باشد.

مفهوم فقره ي نخست روايت، آشكار است و قسمت دوم كه مي فرمايند: من از حسينم، چيزي نيست مگر به اين معنا كه دين من از ناحيه ي سالار شهيدان اباعبدالله الحسين عليه السلام آبياري و زنده خواهد شد.

آري، «شعور حسيني» رمز بقاي اسلام حقيقي و ناب محمدي است.

حال به جلوه هايي از شعور فكري و سپس شعور رفتاري و اخلاقي امام حسين عليه السلام مي پردازيم تا الگويي صحيح و كامل فراروي زندگي ما باشد.