ابن زبير پس از اطلاع از كشته شدن امام حسين عليه السلام، با يزيد اعلام مخالفت نمود.

قيام او دنباله ي انقلاب آن حضرت نبود، زيرا انگيزه ي او جاه طلبي و دلباختگي به رياست بود.


در نتيجه در سال 65 هجري، حجاز، عراق شام و... با ابن زبير بيعت كردند.

اگر چه حركت او يك انقلاب اسلامي نبود، ولي شكي نيست كه انگيزه پيوستن مردم به انقلاب او، همان روحيه تازه اي بود كه انقلاب حسين عليه السلام در كالبد نيمه جان مردم دميده بود.

متأسفانه او نه تنها از نظر خونخواهي شهيدان بني هاشم هدف جامعه عراق را تأمين نكرد، بلكه عدالت اجتماعي را نيز كه خواسته ي ديگر آنان بود، برآورده نساخت.

مرم عراق شيفته رفتار امام علي عليه السلام بودند و آرزو داشتند رفاه اجتماعي و عدالتي را كه امام علي عليه السلام به آن همت داشت، در ميان آنان دوباره عملي شود، كه البته به آرزوي خود نرسيدند.