«قيس» از دلاوران و شجاعان كوفه و از بزرگان «بني صيدا» و از جانبازان امام حسين عليه السلام است كه دوستي و محبت او وصف ناشدني است. «قيس» در واقعه كربلا، بيشتر اوقات در بيابان هاي خشك و سوزان به سر مي برد و فرمان اباعبدالله عليه السلام را مي رساند. در آخرين مرتبه كه امام عليه السلام او را به نزد جمعي از شيعيان و به سوي كوفه فرستاد، تا از ورود امام باخبر شوند، در نزديكي قادسيه، «حصين بن تميم» او را بازداشت كرد و به نزد پسر زياد فرستاد.

پسر زياد نامه ي امام حسين را از «قيس» خواست. وي گفت: پاره كردم!

پسر زياد او را مجبور كرد تا به منبر رود و در برابر مردم، به نفع پسر زياد و يزيد سخنراني كند و به امام حسين عليه السلام ناسزا گويد. وقتي مردم جمع شدند و «قيس» به منبر رفت، بني اميه و پسر زياد و... را ناسزا گفت و كردار زشت آنان را به اطلاع مردم رساند. پسر زياد آشفته حال شد و «قيس» را از بالاي بام قصر به زمين انداخت و شهيد كرد.