پيش از آن كه پيكار شروع شود، امام عليه السلام قرآن مجيد را برگرفت و دست هاي خود را به طرف آسمان بلند كرد و اين كلمات را بر زبان جاري ساخت:

پروردگارا! تو هميشه نگهبان من بودي و در سختي ها، مايه اميد مني و در محنت ها تو تكيه گاه مني، چه بسيار افراد درمانده اي كه راه حيله نداشتند، در صداقت و دوستي مخذول مي شدند، دشمن آنان را شماتت مي نمود، آن گاه به سوي تو پناه آورده و شكايت خلق را نزد تو اي پروردگار برده اند، و تو آن ها را نجات بخشيدي و به سعادت و نيك بختي رسانيدي.

من اكنون، به جز تو چشم اميدي ندارم، و از غير تو بريده، به تو پيوسته ام و در راه تو قيام كرده ام كه جهاد كنم.

پروردگارا! مشكل مرا بگشاي و هم مرا برطرف، و كار مرا آسان فرما، زيرا تو خداوند نعمت ها و نيكويي ها مي باشي، و آخرين هدف هر آرزمندي. [1] .