31. امام حسين عليه السلام درباره ي آيه شريفه ي (واذ خذناهم ميثاقكم) فرمود:

اما انهم لو كانوا دعوا الله بمحمد و آله الطيبين بصدق في نياتهم و صحة اعتقادهم من قلوبهم ان يعصمهم حتي لا يعاندوه بعد مشاهدة تلك المعجزات الباهرات لفعل ذلك بجوده و كرمه و لكنهم قصروا فآثروا الهوي بنا و مضوا مع الهوي في طلب لذاتهم. [1] .

آگاه باشيد كه اگر آنان (كه روبر تافتند) از روي صدق نيت و درستي عقيده ي قلبي خود، خدا را با سوگند به محمد و خاندان پاكيزه اش مي خواندند كه نگاهشان بدارد تا ديگر پس از مشاهده ي آن معجزات، آشكارا


با خدا لجاجت نكنند؛ خدا حتما از راه بخشش و بزرگواري خود، اين خواسته را اجابت مي نمودند. اما آنان كوتاهي كرده، ذلت و خواري را برگزيدند و با هواپرستي دنبال لذات خويش رهسپار شدند.