حضرت امام حسين عليه السلام همانند پدرش، علي عليه السلام از رسيدگي به وضع يتيمان، غافل نبود؛ آن حضرت تلاش مي كرد كه نياز آنان را در جامعه ي اسلامي، به قدر امكان برطرف ساخته و مرهمي بر دل اندوهناك آنان بگذارد. بدين جهت به طور ناشناس و در دل شب به رفع حوائج يتيمان و مستمندان، همت مي گماشت.

اين عمل امام حسين عليه السلام آن چنان دور از انظار مردم بود كه تا بعد از شهادت آن بزرگوار كسي متوجه اين خصلت خدا پسندانه ي آن حضرت نشد.

شعيب بن عبدالرحمن خزاعي مي گويد:

بعد از واقعه ي عاشورا، مردان قبيله ي بني اسد، هنگامي كه خواستند بدن مطهر امام حسين عليه السلام را دفن كنند، در دوش آن حضرت اثر پينه و كوبيدگي زخمي يافتند كه كاملا از جراحت هاي جنگي متفاوت بود؛ زخم


كهنه اي بود كه هيچ شباهتي به زخم هاي روز عاشورا نداشت.

از امام زين العابدين عليه السلام در اين مورد سؤال كردند و آن حضرت در پاسخ فرمود:

هذا مما ينقل الجراب علي ظهره الي منازل الارامل واليتامي؛ [1] اين زخم در اثر حمل بار و كيسه هاي غذا و هيزم به خانه هاي بيوه زنان، يتيمان و مستمندان مي باشد كه پدرم بر دوش خويش آن ها را حمل مي كرد.