آن حضرت به محافظت از منابع درآمد فقرا و نيازمندان اهتمام جدي داشت و علاوه بر اين كه منابع درآمدي را بر محرومان و نيازمندان وقف كرده بود، از موقوفات ديگر نيز حمايت و پاسداري مي كرد.

زماني امام حسين عليه السلام بر اثر رسيدگي به فقرا و محرومان تنگ دست و بدهكار گرديد؛ معاويه از فرصت استفاده كرده و نامه اي را به همراه دويست هزار دينار به آن حضرت ارسال نمود. او در نامه ي خود از امام خواسته بود كه چشمه ي «نيزر» را - كه اميرمؤمنان علي عليه السلام آن را با دستان مبارك خويش حفر كرده و درآمد آن را بر فقراي مدينه و در راه ماندگان وقف كرده و اختيار آن در دست امام حسين عليه السلام بود - با او معامله كند.

حضرت اباعبدالله عليه السلام درخواست وي را به شدت رد كرده و فرمود:

انما تصدق بها ابي ليقي الله بها وجهه حر النار و لست بايعها بشي ء؛ [1] پدرم علي عليه السلام اين چشمه را در راه خدا وقف كرده است تا اين كه خداوند متعال او را از آتش جهنم نجات دهد. و من آن را به هيچ قيمتي نخواهم فروخت.