بزرگواري امام حسين عليه السلام زبانزد بود. سال هايي كه حضرت در مدينه مي زيست و در دوران پدر بزرگوارش، آن چه از دست كريمش مي جوشيد، سخاوت وجود نسبت به سائلان و نيازمندان بود.

به روايت حضرت سجاد عليه السلام، امام حسين عليه السلام بار غذا و آذوقه به دوش مي كشيد و به خانه يتيمان و فقيران و بيوه زنان نيازمند مي برد. از اين رو، بر شانه هاي آن حضرت جاي آن مانده بود. [1] .

رسيدگي به محرومان و سركشي به مستضعفان را هم بايد از حسين عليه السلام آموخت.

عياشي در تفسير خود از مسعده روايت كرده كه روزي امام حسين عليه السلام از كنار فقرا و تهيدستان مي گذشت. آنان كه سفره خود را پهن كرده و تكيه هاي نان خشك را در آن قرار داده بودند، از امام خواستند تا با آنان هم غذا شود.

حضرت به درخواست آن ها پاسخ مثبت داده و در كنار آن ها نشست و با آنان هم غذا شد و اين آيه را تلاوت فرمود: (انه لا يحب المستكبرين) [2] خداوند مستكبران را دوست نمي دارد.

سپس فرمود: من دعوت شما را پذيرفتم؛ حال، شما نيز به دعوت من پاسخ گوييد. عرض كردند: آري، اي فرزند رسول خدا! چنين مي كنيم. پس همراه امام حسين عليه السلام به سوي منزلش روانه شدند. حضرت به كنيز خود فرمود: هر چه در منزل كنار گذاشته اي، براي ما بياور. [3] .

امام حسين عليه السلام نسبت به ملاقات بيماران، دلجويي گرفتاران و دستگيري از درماندگان، همت والايي داشتند. به ملاقات بيماران بي بضاعت مي شتافتند و علاوه بر تفقد احوال آنان، مشكلات مادي و گرفتاري هاي اقتصادي آنان را برطرف مي نمودند.

روزي امام حسين عليه السلام به ملاقات بيماري بدهكار به نام اسامة بن زيد رفت. او در بستر بيماري آه و زاري مي كرد و مكرر مي گفت: اي واي از دست غم و اندوه! حضرت از او پرسيد: چه اندوهي داري؟ اسامة بن زيد گفت: بدهكارم و غم و غصه ي شصت هزار درهم قرض، تمام وجودم را فراگرفته است. امام فرمود: ناراحت نباش! من تمام بدهي هاي تو را پرداخت مي كنم.

اسامه گفت: مي ترسم قبل از پرداخت بدهي هايم، بميرم.

سيدالشهدا عليه السلام فرمود: من تمام بدهي هاي تو را قبل از مرگ تو مي پردازم. [4] اباعبدالله عليه السلام هم چنان كه


وعده داده بود، قبل از مرگ اسامه تمام قرض هاي وي را پرداخت.