بدن مبارك امام عليه السلام، جراحت هاي فراوان برداشته بود. ديگر توان و قدرت جسمي او تمام شده بود. ناگاه تيري به سينه ي مبارك آن حضرت اصابت نمود و حضرت از روي اسب به زمين افتاد.

در آن حال فرمود: الهي رضا بقضائك و تسليما لأمرك لا معبود سواك يا غياث المستغيثين.

آري! امام حسين عليه السلام با آن همه صحنه هاي تكان دهنده اي كه در روز عاشورا اتفاق افتاد، به راستي هيچ كس را غير از خدا نمي ديد، در نتيجه ي نعمت فراواني به آن حضرت عليه السلام داده شد، چرا كه هرگاه شدت محنت و رنج و بلا، بيش تر باشد، شكر بيش تري لازم دارد و عالي ترين نوع سپاس گزاري و شكر، سر به سجده نهادن است:

اقرب ما يكون العبد الي الله و هو ساجد باك؛ [1] نزديك ترين حالات بنده به خداي متعال، حال سجده است كه گريه كند.

و حضرت امام علي عليه السلام در رابطه با حقيقت و روح پيام سجده اي كه در زيارت عاشورا به آن توصيه شده است فرمود:

والسجود النفساني فراق القلب من الفانيات و الاقبال بكنه الهمة علي الباقيات و خلع الكبر و الحمية و قطع العلائق الدنيوية و التعلي بالخلائق النبوية؛ [2] سجده ي نفساني (كه روح سجده)، رها بودن دل است از امور فناپذير و نيز روي آوردن با همه ي وجود، به امور جاودان و بريدن كبر و تعصب بي جا، و كندن همه ي علايق دنيوي و آراسته گرديدن به اخلاق نبوي.

بر همين اساس در اين فراز مي گوييم:

اللهم لك الحمد حمد الشاكرين لك علي مصابهم؛ پروردگارا! ستايش مي كنم به ستايش شكرگزاران تو بر غم و اندوهي كه به من در مصيبت رسيد.

ائمه معصوم عليهم السلام كه تربيت كنندگان روح انسان ها هستند، به شيعيان توصيه دارند كه شاكر بر مصائب و سختي ها باشند.

از بركات زيارت عاشورا، شناخت چنين مقامي است كه زائر در حال سجده، بيني بر خاك بسايد و شاكر نعمت هاي الهي بوده، راضي به رضايت خداوند باشد. و اميد است كه در سايه ي اين دوستي و مودت با اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام، در راه مقام به قرب و رضاي الهي توان گام برداشتن پيدا كند.