يك دانه ي گندم كه در دل خاك رشد و نمو مي كند، با حركتي منظم، راهي را طي مي كند. در عالم خويش، مقصد را مي فهمد و مسير را تشخيص مي دهد و برنامه ي سير را هم درك مي كند.

خداوند مي فرمايد:

ان من شي ء الا يسبح بحمده؛... [1] و موجودي نيست جز آن كه ذكرش تسبيح و ستايش اوست... كل قد علم صلاته و تسبيحه؛... [2] همه به تسبيح و ثناي خدا مشغولند...

هر چه در عالم هست، تسبيح و تحميد خداوند را مي كنند.