«شفاعت» يك اصل قرآني و اسلامي است و ترديد در اين مسأله راه ندارد.

برخي از آياتي كه در اين زمينه در قرآن كريم آمده اين گونه است:

(من ذا الذي يشفع عنده الا باذنه)؛ [1] چه كسي جز به اذن او در نزد وي شفاعت مي كند.


(و لا يشفعون الا لمن ارتضي)؛ [2] جز كساني كه خدا از آنان خشنود باشد، شفاعت نخواهند كرد.

(و لا تنفع الشفاعة عنده الا لمن أذن له)؛ [3] جز به اجازه و اذن او شفاعت كننده اي نخواهد بود.

(لا يملكون الشفاعة الا من اتخذ عند الرحمن عهدا)؛ [4] جز آن كه با خداي پر مهر پيماني بسته باشد، همه و همه از شفاعت بي بهره اند.

(و كم من ملك في السماوات لا تغني شفاعتهم شيئا الا من بعد أن يأذن الله لمن يشاء و يرضي)؛ [5] و چه بسيار فرشتگان در آسمان هايند كه شفاعت آنان سود نمي دهد مگر پس از آن كه خدا براي هر كس كه خود مي خواهد اجازه دهد و خشنود باشد.

در آن روز شفاعت سود نمي دهد، مگر اين كه خداي پر مهر اجازه دهد. [6] .