امام علي عليه السلام با قرآن به خانه بازگشت، در محراب عبادت خود نشست، قرآن را بر دامان نهاد و با چشماني اشكبار آن را خواند. برادرش عقيل بن ابي طالب آمد، ديد آن حضرت مي گريد، گفت:

برادر، چه شده، خداوند چشمانت را نگرياند، چرا گريه مي كني؟

امام علي عليه السلام فرمود:

برادر، به خدا سوگند، از كار قريش مي گريم. مي گريم چون به سوي گمراهي مي روند و ستيزه جويانه، چموش و سركشانه در بيابان گمراهي مي تازند. اينان چنان كه پيش از من براي جنگ با رسول خدا متحد شده بودند، اينك نيز بر نبرد با من متحد شده اند. جزا دهندگان، قريش را از سوي من جزا دهند كه اينان پيوند خويشي با مرا گسستند و حق جانشيني پسر عمويم را از من ربودند.

سپس آن حضرت به شدت گريست و آيه ي (انا لله و انا اليه راجعون) را به زبان جاري كرد.