در اين ديدگاه مجبور مي شويم معصوم عليه السلام را با توصيف هاي غير بشري از زندگي خويش خارج كنيم، فقط نامي از آن ها را يدك بكشيم و با اين بهانه كه اين كار، مخصوص امام علي و امام حسين است! هيچ گونه از سيره عملي و حتي گفتاري آن ها را مورد بهره برداري و الگوگيري قرار ندهيم و فقط در مقام


گفتار به تمجيد و ستايش بسنده نموده، براي رفع گرفتاري ها به آن ها متوسل شويم و محبت (بدون عمل) را شاخص ارادت و پيروي بدانيم؛ به عبارتي ديگر «ارادت لفظي» را به جاي «تأسي عملي» كافي دانسته، به آن دل خوش كنيم.