سيد الشهداء عليه السلام، الگوي صبر و شكيبايي در برابر زخم زبان ها و شمشيرها، و شهادت فرزندان است.

امام حسين عليه السلام در آغاز حركت خويش به سوي كربلا، ياراني را لايق همراهي خويش مي دانست كه بر تيزي شمشير و ضربت نيزه ها مقاوم باشند: فمن كان منكم يصبر علي حد السيف و طعن الاسنه فليقم معنا. [1] .

در روز عاشورا نيز در خطبه اي «صبرا بني الكرام...»، [2] ياران خويش را بر رنج جهاد و زخم شمشير به صبوري فراخواند، تا از تنگناي دنيا به وسعت آخرت و از دشواري هاي دنيا به نعمت و راحت بهشت برسند و مرگ را هم چون «پل عبور» بدانند.

آن حضرت عليه السلام، هنگام خروج از مكه نيز در ضمن خطابه اي فرمود: نصبر علي بلائه و يوفينا اجور الصابرين.

و صبر بر بلا را مقدمه رسيدن به «اجر صابران» دانست كه خداوند عطا خواهد كرد.

روز عاشورا، فرزندش علي اكبر را هم با جمله «يا بني اصبر قليلا»، دعوت به صبور كرد و خواهر خويش را در آن روز سرخ، به «صبر» توصيه كرد.