حق شناسي، پيروي از مكتب اهل بيت عليهم السلام است.

قنبر، به همراه امام علي عليه السلام وارد مسجد كوفه شد. در اين هنگام مردي مشغول نماز بود و بسيار نيكو نماز مي خواند.

او به حضرت علي عليه السلام عرض كرد: من مردي را نديدم كه از او زيباتر نماز بخواند!


حضرت علي عليه السلام فرمود: قنبر! عبادت با ولايت ما ارزش دارد، اگر كسي هزار سال عبادت داشته باشد، اما از نعمت ولايت ما بي بهره باشد، عبادت او ارزشي نيست... [1] .

افرادي به ديدار حضرت علي عليه السلام آمدند.

آن حضرت، به قنبر فرمود: ببين اينان كيانند؟

قنبر گفت: اينان شيعيان شما هستند.

حضرت عليه السلام فرمود: چرا سيماي شيعه را در آنان نمي بينم؟!

قنبر پرسيد: سيماي شيعه كدام است؟

حضرت عليه السلام فرمود: شكمي خالي از گرسنگي (اهل روزه مستحبي بودن) لب هاي خشك، چشماني گريان (از خوف خدا). [2] .

در كتاب زيارت در پرتو ولايت، در شرح اين فراز از زيارت آمده است:

آري! سر عظمت معصومين در رسيدن به قله ي رفيع بندگي حق تعالي است و بندگي و عبوديت مطلق حق تعالي، از بالاترين مراحل كمال انسانيت است. [3] .

با اين اطاعت و عبوديت است كه نفس انسان مؤمن به خدا نزديك و رضايت او را جلب مي نمايد و در پيشگاه خدايش به نيايش پرداخته و ارتباط محكم را با خدايش ايجاد و به دست مي آورد و كمالات انساني را از او كسب مي نمايد.

خداوند از رسولش به عنوان «عبده» ياد مي كند، چرا كه اين كلمه از «عبدالله» نيز بالاتر است، زيرا اين عبوديت، حاكي از هويت مطلقه است كه بالاتر از او مقام الوهيت است.

خداوند سبحان، درباره ي حضرت رسول صلي الله عليه و آله و سلم تعبير خاصي دارد. در حالي كه بعضي از انسان ها تحت تدبير اسماي جزئيه حق هستند؛ مثلا عبدالباسط، عبدالكريم يا... هستند، پيامبر اسلام، مقامي برتر از مقام مربوبيت ايشان نيست و نهايي ترين مرحله و مرتبه را داراست.

آن حضرت از اين باب كه منتسب به عالي ترين اسم از اسماي حسناي خداوند متعال است و كامل ترين عبوديت از آن اوست، خداوند متعال با جامع ترين كلمه به او اشاره مي كند: (و أن الي ربك المنتهي)؛ [4] و كار خلق عالم به سوي خدا منتهي مي شود.