لفظ «لعن» به معناي دور ساختن آميخته با غضب و خشم است، اما كاربردهاي گوناگوني دارد. [1] .

جابر جعفي رحمه الله از امام باقر عليه السلام نقل مي كند كه آن حضرت فرمود:

من لم يعرف سوء ما اتي الينا من ظلمنا و ذهاب حقنا و ما ركبنا به فهو شريك من أتي الينا فيما و لينا به؛ [2] كسي كه ظلم هايي را كه بر ما روا شده، از بين بردن حق ما و آن چه را كه با آن مواجه شديم نداند، پس او شريك كساني است كه اين ستم ها را بر ما وارد كرده اند در آن چه كه بر ما احاطه كرد.

در حقيقت، دستور لعن و نفرين بر ظالمين، روح ستيز و مبارزه با ستم پيشگان را تقويت مي كند.

ائمه معصوم عليهم السلام نه تنها با دولت هاي فاسد و غاصب مبارزه كردند، بلكه مسلمانان را به جهاد بر عليه آن ها فراخواندند و اجازه ندادند تا با آنان همكاري شود؛ آن گونه كه در اخبار نيز وارد شده كه ائمه معصوم عليهم السلام، مدح ظالمين را نيز حرام مي دانستند. [3] چرا كه آماده كردن بستر ظلم براي ظالمين، حتي اگر از موارد بسيار ناچيز هم باشد، به جهت اين كه نوعي هم دلي با ظالم را در پي دارد، عقوبت آن محشور شدن با ظالم است.

امام صادق عليه السلام از جدش رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم روايت فرمود:

اذا كان يوم القيامة نادي مناد أين اعوان الظلمه و من لاق لهم دواتا او ربط كيسا او مدلهم عدة قلمه فاحشروهم معهم؛ [4] در قيامت منادي صدا مي زند كجايند ياران ستمگران و آنان كه در دواتشان ليقه نهادند، يا كيسه ي زر براي ايشان بستند يا براي آنان قلمي به دوات آغشتند. پس اينك با همان ياران ستمگرشان محشورشان كنيد.

بر اين اساس است كه امام صادق عليه السلام فرمود:


روز عاشورا، سخت ترين حادثه براي خاندان پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم است، هر چند روزي كه به در خانه علي و فاطمه و فرزندان آن دو آتش زدند و بر اثر لگدكوب شدن، محسن كشته شد، روز بسيار تلخ و غمباري بود، زيرا در آن روز پايه ي ستم بر اهل بيت استوار گرديد. [5] .