عزاداري حضرت سيدالشهداء عليه السلام در حقيقت اظهار محبت و علاقه اي است كه فرد نسبت به موالي و دوستداران خود انجام مي دهد. يكي از دستوراتي كه ائمه طاهرين عليهم السلام به شيعيان دادند گريه ي بر مصائب حضرت اباعبدالله عليه السلام است. در كلامي نوراني از حضرت سيدالشهداء عليه السلام وارد شده است كه فرمود:

من (ما من عبد) قطرت عيناه أو دمعت عيناه فينا دمعة بوأه الله بها في الجنة غرفا يسكنها أحقابا أو حقبا؛ [1] هيچ بنده اي نيست كه در راه مصائب ما قطره اي اشك بريزد و يا اشك از چشمانش سرازير شود، مگر اين كه خداوند به واسطه ي اين اشك، جايگاه او را براي هميشه در بهشت قرار خواهد داد.

أبي عماره منشد مي گويد: هر روزي كه يادي از حضرت حسين بن علي عليهماالسلام پيش امام صادق عليه السلام مي شد، حضرت در آن روز تا شب متبسم نبود.


امام صادق عليه السلام فرمود:

حسين اشك چشم هر مؤمن است. [2] .

باز حضرت فرمود:

كسي كه يك بيت شعر بسرايد و يا يك نفر را بگرياند بهشت بر او واجب مي شود. [3] .

امام حسين عليه السلام با نهضت اش، حيات دوباره به اسلام داد و براي ادامه آن توصيه شده كه آن را هر سال زنده نگه دارند، زيرا درس هاي فراواني هم چون توحيد، ايمان، مردانگي، طمأنينه، صبر و استقامت، عزت، كرامت نفس، آزادي خواهي و ده ها درس ارزنده ديگر به انسانيت آموخت.

اشكي كه ريخته مي شود چنان چه در مسير هماهنگي روح با امام عليه السلام باشد، پرواز كوچكي است كه روح ما با روح حضرت اباعبدالله مي كند.

گريه، نشانه محبت است و محبت، ناشي از ايمان و معرفت، و عمل بدون ايمان پايه و اساس ندارد؛ بلكه مانند پيكر بي روح است.

عزاداري، با شناخت امامت رابطه ي متقابل داشته، از شعائر آن محسوب مي شود و ملحق به اصول دين مي باشد؛ مانند اذان كه تمام مذاهب اسلامي مي گويند اگر از مردم شهر مسلمان نشيني بانگ اذان شنيده نشود، امام مسلمين با مردم آن جا جنگ مي كند تا صدا به اذان بلند كنند. هر چند اذان مستحب است، ولي از شعائر نبوت به شمار مي آيد. گريه نيز اگر چه امري مستحب است، ولي در حقيقت متمسك شدن به ولايت اهل بيت است.