خداوند متعال در قرآن كريم مي فرمايد:

(و اعبد ربك حتي يأتيك اليقين) [1] بندگي پروردگارت كن تا آن هنگام كه به تو يقين برسد. آري همراهان امام حسين عليه السلام در عهد و پيمان خويش با آن امام عليه السلام عرضه داشتند:

... لا والله! تا نيزه خويش در سينه هاي ايشان فرونكنيم و تا قائمه شمشير بر دست داريم، شمشير زنيم و اگر با من سلاحي بر حرب اين گروه نباشد كه بدان جنگ جويم، سنگ بديشان دراندازم و تو را وانگذارم، تا خداي تعالي باز داند كه در حق تو غيبت رسول را پاس داشتيم.

و اين چنين بود كه امام عصر خويش را تنها نگذاشتند.

سلام بر حسين و يارانش



از ما سلام بر تن صد پاره ي حسين

بر همرهان كشته و آواره ي حسين



بر خفتگان ماريه و رفتگان شام

آن اختران ثابت و سياره ي حسين



بر دختران نورس و بي صاحب حسن

بر خواهران بي كس آواره ي حسين



بر كشتگان دامن و آغوش او يكي

طفل حسن يكي مه گهواره ي حسين



بر شاهزاده قاسم آزاده ي حسن

بر ماهپاره اكبر صد پاره ي حسين



بر آن دو دست داده به راه وفاي دوست

عباس تشنه كام جگر خواره ي حسين



بر ياوران سوخته جانش كه ديده اند

از آب چشم و لخت جگر چاره حسين



بر آن برهنه پاي ملايك كه مي رسد

از عرش صف كشيده به نظاره حسين



صد چون سلام، لعن خدا و ملايكش

بر قاتلان ناكس خونخواره ي حسين [2] .




يا اباعبدالله لقد عظمت الرزية.

اي اباعبدالله! همانا تعزيت تو بر ما بزرگ است.



اباعبدالله اين غصه گران است

نه خيل شيعه، بل بر مسلمان است



عظيم است اين عزا اي روح آيات!

چه بر ما و چه بر اهل سماوات