اباعبدالله عليه السلام پيش از هر چيز، «عبدالله» بود و عبوديت در تمام زواياي زندگي و رفتار و گفتارش آشكار بود.


سيره ي او سازنده ي انسان و ترسيم كننده ارزش هاي اخلاقي است.

به اين حديث شريف از كلام نوراني امام باقر عليه السلام بنگريم و چهره انسان هاي سازنده را ترسيم نماييم:

امام باقر عليه السلام در ترسيم اسوه هاي خوب و بد، چنين مي فرمايد:

همانا براي پروردگار بنده هايي است پر بركت و با ميمنت كه خود خوش مي زيند و مردم نيز در پرتو آنان زندگي خوشي دارند. آنان در ميان بندگان مانند بارانند، در برابر، انسان هايي هستند نفرين شده و نكبت بار كه نه خود زندگي سالمي دارند و نه كسي از زندگي آنان بهره اي مي گيرد. اين گروه مانند ملخ هستند كه جز نابودي و تبهكاري چيزي ندارند. [1] .

امام حسين عليه السلام الگوي رحمت، رأفت، كرامت و بزرگواري است كه باران وجودش همگان را سيراب مي سازد و شادابي و نشاط و حيات و حركت مي آفريند.

نام حسين



جان عالم فداي نام حسين

كه جهاني بود قيام حسين



سند افتخار ياري دين

كرده صادر، خدا به نام حسين



دين و قرآن و مسجد و محراب

هست باقي به احترام حسين



دين و قرآن و مسجد و محراب

هست باقي به احترام حسين



عدل و انصاف و ياري از مظلوم

بوده در زندگي، مرام حسين



چون علي اكبرش غلام سياه

شده مشمول فيض عام حسين



سرفراز است آن كه مي نوشد

شهد آزادگي، ز جام حسين



كربلا پايگاه نهضت اوست

هم بود مركز قيام حسين



تيره خورشيد شد، چو بر سر ني

شد سر چون مه تمام حسين



شد چو بر نيزه رأس خونينش

بود ذكر خدا كلام حسين



آب نوشم، به ياد لعل لبش

كز عطش، خشك بود كام حسين [2] .




السلام عليك يا ثار الله و ابن ثاره و الوتر الموتور

سلام بر تو اي خون خدا و پسر خون خدا و كسي كه تك و تنها مانده (انتقام خونش باز ستانده نشده) است.



تويي خون خداي حي والا

تويي فرزند خون حق تعالي



تو تنها مانده اي تنهاي تنها

شهيد راه حق از جور اعدا