برگزيده ترين بنده ها، كسي است كه بندگي خود را بيش از همه نشان داده و مراحل عبوديت را پشت سر گذاشته باشد:

(سبحان الذي أسري بعبده ليلا من المسجد الحرام الي المسجد الأقصي الذي باركنا حوله لنريه من آياتنا انه هو السميع البصير)؛ [1] پاك و منزه است خدايي كه (در مبارك) شبي بنده خود


(محمد صلي الله عليه و آله و سلم) را از مسجدالحرام به مسجد اقصايي كه پيرامونش را مبارك ساختيم سير داد، تا آيات خود را به او بنمايد كه خدا به حقيقت شنوا و بيناست.

و نيز خداوند، پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم را به عنوان «عبد مطلق» ياد مي كند:

(تبارك الذي نزل الفرقان علي عبده ليكون للعالمين نذيرا)؛ [2] پر بركت (بزرگوار خداوندي) است آن كسي كه قرآن را بر بنده ي (خاص) خود نازل فرمود تا براي جهانيان ترساننده باشد (به اندرزهاي وي اهل عالم متذكر و خدا ترس گردند).

يعني خداوند از رسولش به عنوان «عبده» ياد مي كند، چرا كه اين كلمه از «عبدالله» نيز بالاتر است، زيرا اين عبوديت، حاكي از هويت مطلقه است كه بالاتر از مقام الوهيت است.

گواهي دادن به بندگي و رسالت پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم در كنار گواهي به يگانگي خداوند سبحان، اهميت و فضيلتي استثنايي دارد، تا آن جا كه اميرمؤمنان فرمود: گواهي دادن به يگانگي خداوند متعال و بندگي و رسالت محمد صلي الله عليه و آله و سلم دو گواهي دادني است كه سخن را بالا و عمل را دو چندان مي سازند. ترازويي كه اين دو از آن برداشته شوند سبك، و ترازويي كه اين دو در آن نهاده شوند سنگين خواهد بود.

به علاوه كه گواهي دادن به بندگي و رسالت پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم در تشهد نماز واجب است، كه توجه به عبوديت، پيش از توجه به رسالت، يعني رسيدن به مقام پيامبري، در نتيجه ي سير در وادي عبوديت است.