رسم عرب بر اين است كه پدر و مادر را به نام فرزند بزرگ تر صدا مي زنند.

نكته ي جالب اين جاست كه از طرفي امام حسين عليه السلام فرزندي به نام «عبدالله» نداشته است، تا او را به نام فرزندش صدا بزنند؛ و از سوي ديگر امام حسين عليه السلام را در زماني كه كودك بود، پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم قنداقه اش را در آغوش مبارك گرفت و فرمود: «يا اباعبدالله عزيز علي...» [1] و آن حضرت گريه نمود.

در كتاب كمال الدين آمده: كنيه ي حضرت امام حسين عليه السلام فقط «ابوعبدالله» بود.

اما القاب آن حضرت عليه السلام بسيار بود: رشيد، طيب، وفي، سيد، زكي، مبارك، تابع لمرضاة الله تعالي، و سبط. همه ي اين القاب بر آن حضرت اطلاق مي شود.

البته بالاترين القاب از حيث رتبه، آن چيزي است كه پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم او و برادرش حضرت امام حسن عليه السلام را به آن ملقب نمود: به درستي كه حسنين، دو سيد جوانان اهل بهشت هستند.

در كتاب ارشاد شيخ مفيد رحمه الله آمده: كنيه ي امام حسين عليه السلام ابوعبدالله بود.