زيارت عاشورا به دو طريق نقل شده است:

طريق اول: در يك طريق «صالح بن عقبه» و «سيف بن عميره» از «علقمه» نقل مي كنند كه او هم از حضرت امام باقر عليه السلام تقاضا مي كند كه زيارت و دعائي به من تعليم دهيد كه هم از نزديك و هم از راه دور حضرت سيدالشهداء عليه السلام را زيارت كنم و امام باقر عليه السلام «زيارت عاشورا» را به «علقمه» تعليم دادند.

آنچه كه نقل شده فقط زيارت است و دعا هم اگر تعليم داده شده، احتمال مي رود به صورت خصوصي و غير علني بوده است و شايد هم امام باقر عليه السلام تنها زيارت عاشورا را به علقمه تعليم دادند.

طريق دوم: «محمد بن خالد طيالسي» از «سيف بن عميره» كه در جمعي با حضور «صفوان» بوده اند نقل مي كند كه در طريق «صفوان» به اين زيارت اشاره مي كند.

هم چنين «دعاي بعد از زيارت» با تمام خصوصيت آن از حضرت صادق عليه السلام كه باز هم از نزديك و يا راه دور اين زيارت را مي توان خواند (زيرا آن ها استناد به عمل امام صادق عليه السلام مي نمايند كه بالاي سر حضرت اميرالمؤمنين علي عليه السلام اين زيارت و دعا را از حضرت صادق عليه السلام خواندند و سپس اشاره به ثواب و اجر آن و برآورده شدن حاجات افراد نمودند.)

و حضرت فرمود:

اي «صفوان» من يافتم اين «زيارت» را به اين ضمان از پدرم و پدرم از پدرش علي بن الحسين و به همين ترتيب ضمان آن را از پدران بزرگوارشان تا اين كه حضرت رسول صلي الله عليه و آله و سلم هم با همين ضمان از جبرئيل امين و جبرئيل هم از خداي متعال با همين ضمان دريافت نمودند.

اين مطلب دليل بر قدسي بودن اين زيارت است و از «احاديث قدسي» محسوب مي شود به اين معني كه مفاد آن به صورت حديث قدسي از جانب خداوند است و الفاظ آن توسط حضرت رسول صلي الله عليه و آله و سلم تدوين شده است.