شيخ طوسي قدس سره در مصباح المتهجد از محمد بن خالد طيالسي و او از سيف بن عميره نقل مي كند كه


گفت. [1] .

پس از آن كه امام صادق عليه السلام از «حيره» به مدينه تشريف بردند، با صفوان بن مهران و جمعي ديگر از اصحاب براي زيارت اميرالمؤمنين عليه السلام خارج شديم. و بعد از زيارت حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام، صفوان صورت خود را به طرف قبر حضرت سيدالشهداء عليه السلام نمود و به ما گفت: از اين مكان آن حضرت را زيارت كنيد، كه من در خدمت امام صادق عليه السلام بودم و آن حضرت از اين مكان زيارت نمود. (و نيز صفوان در سفر ديگري كه حضرت امام صادق عليه السلام را همراهي مي كرد، ديد كه آن حضرت از راه دور حضرت سيدالشهداء عليه السلام را زيارت نموده است.) آن گاه شروع به خواندن زيارت عاشورا كرد و بعد از نماز زيارت، «دعاي علقمه» را، كه پس از زيارت عاشورا مي خوانند، خواند.

سيف بن عميره مي گويد: به صفوان گفتم: وقتي علقمة بن محمد زيارت عاشورا را براي ما نقل كرد، اين دعا را نگفت!

صفوان گفت: در خدمت امام صادق عليه السلام به اين مكان آمديم، چون آن حضرت زيارت عاشورا خواندند، پس از خواندن دو ركعت نماز اين دعا را هم خواندند. آنگاه حضرت به من فرمود:

اي صفوان! مواظب اين «زيارت» و «دعا» باش و اينها را بخوان و من ضامن مي شوم هر كس اين «زيارت و دعا» را چه از راه دور و چه از نزديك بخواند، زيارتش مقبول شود و سعي اش مشكور گردد و سلامش به آن حضرت برسد و محجوب نماند و حاجت او از جانب خداوند برآورده شود و به هر مرتبه اي كه خواهد برسد و او را نوميد برنگردانند.

سپس امام صادق عليه السلام فرمود:

اي صفوان! من اين زيارت را به اين ضمان از پدرم يافتم (ضامن شدن بر اين كه تمام اين ثواب ها را به او بدهند) و پدرم از پدرش علي بن الحسين عليه السلام با همين ضمان و او از امام حسين عليه السلام با همين ضمان از برادرش امام حسن عليه السلام با همين ضمان و امام حسن عليه السلام از پدرش اميرالمؤمنين عليه السلام با همين ضمان و اميرالمؤمنين از رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم با همين ضمان و رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم از جبرئيل با همين ضمان و جبرئيل اين زيارت را با همين ضمان از خداي عزوجل يافت و خداي عزوجل به ذات خود قسم خورده كه هر كس حسن عليه السلام را با اين زيارت از دور يا از نزديك زيارت كرده با اين دعا دعا كند، زيارت او را قبول مي كنم و خواهش او را هر قدر كه باشد مي پذيرم،


درخواستش را عطا مي كنم و نااميد از طرف من برنمي گردد، بلكه مسرور و خوشحال با حاجت روا شده برگشته، راه رستگاري و بهشت را مي پيمايد و از آتش دوزخ آزاد است و شفاعت او در حق هر كس غير از دشمن اهل بيت مورد قبول است.

و سپس حضرت عليه السلام به مواظبت نمودن بر اين زيارت و برآمدن حاجت در پرتو اين زيارت اشاره فرمود.