از اين جا يك نكته در باب توحيد استفاده مي شود و آن اين است: اعم از اين كه اين خانه ها را خانه هاي گلي بگيريم يا خانه هاي انساني (كه البته تأكيد داريم مقصود خانه هاي انساني است) قرآن مي فرمايد: «اين ها خانه هايي است كه خدا اجازه داده است آن خانه ها شأنشان بالا باشد، تعظيم شوند و مورد احترام واقع شوند»، اگر هم مقصود خانه هاي گلي باشد، ما مي دانيم كه بطور كلي در دين مقدس اسلام تعظيم و احترام مسجد بر همه واجب است و بي احترامي به مسجد حرام مي باشد. تنجيس مسجد حرام است و اگر مسجدي نجس شد، واجب كفايي است بر همه ي كسان ديگر كه زود آن جا را تطهير كنند.

حالا اگر كسي به ما بگويد اين بر خلاف اصل توحيد است، مسجد گل است و خاك و آجر و سنگ خود كعبه هم همين طور، چهار تا سنگ روي همديگر گذاشته اند و چيز ديگري نيست، مگر سنگ هم مي تواند


احترام داشته باشد كه بشر به سنگ احترام بگذارد؟ در پاسخ مي گوئيم: سنگ هرگز احترام ندارد و عبادت خدا است كه احترام دارد. «معبد» از آن جهت كه معبد است احترام دارد، «معبود» به ما اجازه داده است كه معبد را احترام كنيم و احترام معبد به اجازه ي معبود، احترام معبود است و نه تنها شرك نيست، بلكه عين توحيد است.

باز اين پرسش مطرح مي شود كه آيا اين امر يعني احترام گذاشتن اختصاص به معبود دارد؟ آيا اگر معبود به ما اجازه ي تعظيم و احترام عابد را از آن جهت كه عابد است بدهد و ما عابد را از آن جهت كه عابد است مورد تعظيم و تجليل و تكريم قرار بدهيم شرك است؟ دوباره در پاسخ مي گوئيم اين عين توحيد است. بنابراين تعظيم و تكريم و احترام پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله و سلم و ائمه طاهرين عليهم السلام از اين جهت كه مصداق حقيقي و واقعي (في بيوت أذن الله أن ترفع و يذكر فيها اسمه) مي باشد.

همان طور كه خدا اجازه ي تعظيم و احترام خانه ي گلي را كه معبد باشد داده، اين خانه ي انساني كه معبد روح او است به مراتب از آن خانه ي گلي بالاتر است، بلكه احترام خانه ي گلي به اعتبار عابدانش مي باشد.

كعبه احترام خودش را از انبياء و اولياء دارد، لذا مي فرمايد: (ان أول بيت وضع للناس للذي ببكة مباركا و هدي للعالمين) [1] است، يعني اولين معبد و اولين نقطه اي است كه براي عبادت و پرستش خدا تأسيس و ايجاد شده است و احترامش را از عبادت دارد.

پس كعبه هم احترام خودش را از عابد و عبادت اخذ كرده است.

روايات زيادي از طريق خاصه و عامه نقل شده است كه مقصود از اين بيوت همان انسان هايي هستند كه حقيقتا سراسر وجودشان عبادت است و اصلا خودشان مسجدند. [2] .