اولياي الهي سرچشمه حيات و فيض و بركت هستند، آن ها انسان هاي بزرگي هستند كه مجراي فيض حق و واسطه بين خالق و مخلوقند، تا آن جا كه انسان ها از كانال وجود آنان به حق رسيده، از كوثر وجودشان سيراب مي شوند.

از اين رو هر چه پيوند با اولياي الهي بيشتر باشد، بهره هاي معنوي، اخلاقي و علمي بهتري نصيب مردم خواهد شد.

بديهي است كه اين ارتباط به دوره زندگي معصومين و اولياي الهي محدود نمي شود، چنان كه پيروي از آنان نيز چنين است.

مرگ تنها ارتباط ظاهري را از بين مي برد، اما ارتباط باطني و معنوي و پيروي از دستورات و سيره آنان جاودان است.

به عبارت ديگر هر يك از اولياي الهي را با مردم عهدي است كه پس از مرگ استمرار دارد و وفاي به آن با ارتباط و زيارت قبور آنان تكميل مي شود.

امام رضا عليه السلام در اين باره فرمود:

هر امامي را بر دوش پيروانش عهد و پيماني است كه بايستي به آن وفا كنند. تكميل و وفاي كامل به آن عهد با زيارت قبول آنان، پس از مرگ انجام مي گيرد. هر كس كه با ميل و علاقه امامان عليهم السلام را زيارت كند و آن چه مورد علاقه و اراده آنان است بپذيرد، در قيامت مشمول شفاعت آن ها خواهد شد.


بر اين اساس، «زيارت» استمرار وفاي به عهد و تكميل كننده آن است.

زيارت محدود به مردم نيست، بلكه منابع اسلامي نشان مي دهد كه ملائكه و پيامبران عليهم السلام نيز هماره به زيارت امامان شتافته، از كوثر وجود آنان بهره مي گيرند.

امام صادق عليه السلام از جدش رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم نقل فرمود:

خداوند بزرگ، هيچ آفريده اي به اندازه ملائكه نيافريده است. در هر روز و شب هفتاد هزار ملك به طواف خانه خدا رفته، از آن جا به زيارت رسول خدا صلي الله عليه و آله و سلم و اميرمؤمنان عليه السلام مي شتابند و سلام و درود مي فرستند؛ سپس در حرم حسين بن علي عليهماالسلام حضور يافته، تا هنگام سحر در برابر قبر آن حضرت مي ايستند؛ آن گاه به آسمان عروج كرده، برنمي گردند.

«اسحاق بن عمار» مي گويد: از امام صادق عليه السلام شنيدم كه فرمود:

هيچ پيامبري در آسمان ها و زمين نيست جز آن كه زيارت حسين عليه السلام را از خداوند بزرگ تقاضا مي كند. پس از آن گروه گروه به زيارت ايشان مي پردازند.