امام عليه السلام در پاسخ وليد براي بيعت با يزيد فرمود:

أيها الامير، انا اهل بيت النبوة و معدن الرسالة و مختلف الملائكة و بنا فتح الله و بنا ختم الله و يزيد رجل فاسق، شارب الخمر، قاتل النفس المحرمة، معلن بالفسق و مثلي لا يبايع مثله؛ [1] .

اي امير، ما خاندان نبوت و كان رسالت، و مكان آمد و شد فرشتگان هستيم. اسلام به وسيله ما آغاز شد و به دست ما به انجام مي رسد و يزيد مردي است شرابخوار، كه انسان هاي محترم و بي گناه را به قتل مي رساند و علنا مرتكب گناه مي شود و بي باكانه حد و مرز الهي را مي شكند، آيا براي مثل من شايسته است كه با مثل يزيد بيعت كند؟ ( و با بيعت خود، تمام گناهان او را امضا كند؟)

امام عليه السلام با صراحت، شجاعت و قاطعيت، عزم راسخ و تصميم قاطع خود را در رد بيعت يزيد اعلام مي كند و هيچ گونه ترس، سياست بازي، فريبكاري و عافيت طلبي را در امر مسلمين روا نمي دارد. تكليف همه را روشن مي كند كه حسين فرزند پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم هرگز با يزيد فاسق و پليد بيعت نخواهد كرد. بيعت حسين عليه السلام با يزيد، بيعت خير و صلاح با پليدي و فساد است. تسليم نيكي ها، زيبايي ها و ارزش ها در برابر بدي ها، زشتي ها و پستي هاست. عقل، عدل، شرع و انصاف چنين سازشي را اجازه نمي دهد. امام عليه السلام با جمله ي«مثلي لا يبايع مثله» قيام خود را از حالت فردي و شخصي خارج و به صورت يك اصل كلي و قانون عقلي مطرح


مي كند. امام با اين بيان، دو جبهه و جناح متضاد را ترسيم مي كند كه از آغاز تاريخ بشري تا پايان آن در برابر هم قرار دارند.

جبهه ي حق و باطل، جبهه ي عدل و ظلم، جبهه ي نور و ظلمت، جبهه ي پارسايي و گناه، جبهه ي بدي ها و زشتي ها كه قرآن مجيد از آن به عنوان شجره طيبه و خبيثه ياد كرده است. امام عليه السلام نماد روشنايي، پيشواي حق و پرچمدار جبهه عدل است و هرگز با جبهه ي زور و زر و تزوير سازشي ندارد. اين خلاف سنت و شريعت الهي است كه حق در برابر باطل و عدالت در برابر ستم تسليم و خوار گردد.

بنابراين، قيام عاشورا، قيام فردي عليه ديگري، يا گروهي عليه گروه ديگر، در مقطعي از تاريخ نيست، بلكه رويارويي همه ي خوبي ها با همه بدي ها و ارزش ها با ضد ارزش هاست، نبرد اسلام با كفر است كه تا قيام قيامت ادامه دارد.

قد كان لكم آية في فئتين التقتا فئة تقاتل في سبيل الله و اخري كافرة؛ [2] .

به راستي در مبارزه دو گروهي كه با هم روبه رو شدند، براي شما نشانه اي بود. يكي در راه خدا مي جنگيد و گروه دوم كافر بود.