در عاشورا به كساني برمي خوريم كه مرز نژاد و زبان و قوميت را در نورديدند و خود را به شهادتكده ي كربلا رساندند. رنگ، نژاد و زبان، مرزهاي دست ساخته ي بشر است و در ميان اولياي خدا و كوي شهيدان اين مرزبندي وجود ندارد. شهيد، شهيد است خواه عرب باشد يا عجم، خواه ترك باشد يا فارس.

اسلم مرد مبارزي از ديار ترك بود كه در خدمت امام حسين عليه السلام قرار داشت. او همچون جون ( فردي سياهپوست ) از آن حضرت جدا نشد، تا در ركاب او به شهادت رسيد. [1] در برخي از منابع نام اين شهيد ترك را «واضح» ضبط كرده اند. [2] .

شهيد پارسي، يكي از كساني است كه در اردوگاه امام حضور داشت: فردي به نام «نصر» فرزند «ابو نيزر» كه در كنار امام حسين عليه السلام پرورش


يافت، امام حسين عليه السلام كه از مدينه به مكه رفت، نصر در خدمتش بود. از مكه به كربلا، نصر همراهشان بود. شجاع و دلير بود، سواري بود بي نظير، دلاوري بود شيرگير، خروش سوارن ايران را داشت. بامداد روز شهادت كه عازم نبرد شد، چهارپاي اسبش را با شمشير قطع كرد تا پياده بجنگد و آن قدر پايداري كرد تا شهيد گرديد. [3] .

بنابراين، در عرصه ي كربلا و در قاموس عاشورا، گوناگوني نژاد و ملت را راهي نيست. اختلاف رنگ، زبان و قوميت، مانع دفاع از حريم آزادي، ايمان و عقيده نخواهد بود.