در گرما گرم نبرد در صحنه كربلا يكي از عاشوراييان به نام «ابوثمامه ي


صيداوي» دريافت كه هنگام نماز است. از اين رو به امام عليه السلام عرض كرد:

مي خواهم در حالي خدا را ملاقات كنم كه اين نماز را نيز به امامت شما به جا آورده باشم. امام نگاهي به آسمان كرد و فرمود: «ذكرت الصلاة، جعلك الله من المصلين؛ به ياد نماز هستي، خداوند تو را از نمازگزاران قرار دهد» . البته تشويق امام به اين دليل است كه ابوثمامه به فكر نماز بود، نه اين كه امام را به ياد نماز انداخت؛ چون به طور قطع امام عليه السلام نيز در فكر نماز و وقت آن بود، لذا فرمود: «ذكرت الصلاة، به ياد نماز هستي.» و نفرمود: «ذكرتني الصلاة؛ مرا به ياد نماز انداختي» .

آن گاه در حالي كه زهير بن قين و سعيد بن عبدالله پيش روي امام ايستاده بودند، امام و ياران باوفايش «نماز خوف» به جاي آوردند. اقامه ي نماز در آن لحظه ي حساس و خطرناك مي تواند الگويي باشد براي رزم آوران صحنه ي پيكار كه حتي در اوج جنگ و شور و هيجان مبارزه نبايد از ياد خدا و نماز غافل بود. چرا كه هدف نهايي مردان خدا حتي در زمان جنگ نيز بندگي خداست.

در ميان عاشوراييان افراد كثير الصلاة فراوان بوده اند. اين عشق و علاقه به نماز باعث شده بود كه در ميدان جنگ دليرانه برزمند. يكي از اين افراد كه نقش الگو دهي دارد «سويد بن عمرو» است كه در توصيف او گفته اند: «كان شريفا كثير الصلاة؛ بزرگوار و اهل نماز و بندگي بسيار بود» و زماني كه در ميدان نبرد قرار گرفت،

قاتل قتال الأسد الباسل و بالغ في الصبر علي الخطب النازل؛ [1] .


در جنگ به سان شيري شجاع، و در گرفتاري ها صبور و مقاوم است.