الگو پذيري از ويژگي هايي است كه به حكم آفرينش در وجود هر انسان به وديعه گذارده شده است. هر كس به نوعي مي كوشد تا از شخصيت هايي كه نزد او بزرگ و كاملند، پيروي كند و شيوه ي زندگي و


تعاليم او را سرمشق خود قرار دهد. گاهي به طور ناخودآگاه كنش ها، بينش ها و گرايش هاي الگو دهنده در الگو پذير بروز مي كند. از آن جا كه اين امر، غريزي و فطري است بايد به هدايت و كنترل آن همت گماشت، تا الگو پذيران در مسير پر پيچ و خم زندگي، از ميان هزاران الگوي ساختگي و خيالي به راه خطا نروند.

قرآن كريم نيز براي پرورش انسان ها به معرفي چهره هايي كه مي تواند الگوهاي تربيتي باشند مي پردازد. اسوه هايي چون ابراهيم عليه السلام و محمد صلي الله عليه و آله و سلم را در توحيد، دوستي با خدا و علم و معرفت معرفي مي كند و مي فرمايد:

قد كانت لكم اسوة حسنة في ابراهيم [1] . لكم في رسول الله اسوة حسنة. [2] .

عالمان رباني، مؤمنان راستين، ايثارگران جان و مال، پايمردان قله ي صبر و استقامت، سرافرازان صحنه ي ابتلا و آزمايش مي توانند الگوهاي اخلاقي - تربيتي ديگران قرار گيرند. چنان كه قرآن كريم هم با تعبيراتي همچون «و الذين معه» و «و الذين آمنوا معه» پيروان ابراهيم عليه السلام و رهروان محمد صلي الله عليه و آله و سلم را شايسته الگو گيري و اقتدا مي داند.

بنابراين، نهضت عاشورا و قيام امام حسين عليه السلام از آغاز تا انجام، مجموعه اي از الگوهاي ارزشمند، در فضايل اخلاقي، عبادي، عقيدتي، اجتماعي، سياسي و... را در خود جاي داده است و مي تواند هر فضيلت جويي را سيراب و هر الگو خواهي را كامياب كند. در بوستان عاشورا از تمام اقشار جامعه و از همه مراحل سني، از كودك و خردسال و نوجوان گرفته تا جوان و ميان سال و كهن سال، سفيد و سياه، همه و


همه، در اين گلستان وجود دارند و امام عليه السلام درباره آنها فرمود: بهتر از ياران و خاندانم سراغ ندارم.

با اين وصف مي توان در هر زمينه اي از آنها الگو گرفت و مسير آينده ي خود را با پرتوگيري از آنان روشن ساخت.