احساس برتري جويي از ديگر كژروي هاي خواص است. بعضي از خواص انتظار دارند از حقوق سياسي، اجتماعي و اقتصادي بيشتري برخوردار باشند و امتيازات وارث بيشتري از انقلاب و حكومت ببرند. اين گروه با اين كه از مبارزان نخستين يا كارگزاران اصلي نظام و خدمتگزاران مهم هستند، ولي اين امتيازات نابجا را حق ويژه، مشروع و موجه خود مي دانند و اين همان مشكل رواني بزرگي بود كه خواصي از اصحاب همچون زبير، سعد بن ابي وقاص، طلحه، عبدالرحمن بن عوف و... را فريفت و به بيراهه كشانيد.