مهم ترين رسالتي كه نخبگان و فرهيختگان جبهه ي حق برعهده دارند،


اين است كه در بالا بردن سطح فرهنگي و علمي مردم و ايجاد بصيرت و آگاهي سياسي در ميان توده هاي مردمي از هيچ كوششي دريغ نورزند.

بيمه ي اجتماع در مقابل انحرافات، تنها با اشاعه آگاهي در ميان توده ها ميسر است. هر اندازه توده هاي مردمي به عنوان پشتوانه هاي مشروعيت نظام، از معرفت بهره مند شوند، احتمال وقوع كژي و انحراف در جامعه كمتر خواهد بود. پس از مرحله ي تحمل شدايد پيروزي انقلاب، اينك مرحله ديگري از امتحان رقم خورده است. دشمن با تهاجم خود به قصد نابودي حكومت حق آمده است. اكنون در دوران صلح و آرامش و رفاه، آزمون ديگري نيز برپاست؛ ازمون «مقام» ، «جاه» «منصب» ، «مال» و «قدرت» . امام راحل ( رحمه الله ) به مناسبت هاي مختلف هشدارهاي لازم را به دولتمردان مي دادند:

هر كس در هر مقام، احساس ضعف در خود مي كند، چه ضعف مديريت و چه ضعف اراده از مقاومت در راه هواهاي نفساني، بدون جو سازي، دلاورانه و با سرافرازي نزد صالحان، از مقام خود استعفا كند كه اين، عمل صالح و عبادت است و هر كس خود را مدير و مدبر و خدمتگزار براي خلق خدا مي داند، كناره گيري او در اين زمان، پشت كردن به خلق و خداي خلق است مگر اين كه خدمتگزاري بهتر يا مهم تر از او [به عنوان] جايگزين او معرفي شود. [1] .

مسؤولان نظام در هر پست و مقامي بايد:

الف ) خود را خدمتگزار مردم بدانند نه اين كه به تصور قيم بودن بر مردم حكومت كنند.

آنان بايد حكومت ومديريت خود را با جاذبه، نرمي، مدارا، و حسن


معاشرت همراه كنند. [2] .

ب ) در موفقيت هاي علمي و اجتماعي خود، متوجه ولي نعمت خود باشند و بدانند هنگامي كه از آنها خيرات و خدماتي صادر مي شود، خداي تعالي توفيق انجام دادن آن امور را به آنها داده است. لذا با تمام وجود، خود را وامدار و مرهون نعمت هاي الهي بدانند و شكرگذار باشند. كارشان تنها براي خدا باشد، با اخلاص كار كنند، تعريف و تمجيد و تحسين مردم در آنها به طوري تأثير گذار نباشد كه آنها را از مسير حق خارج كند.

ج ) همكاران خود را از ميان كار آمدترين افراد برگزينند؛ پس از سنجش توانايي هاي افراد، مسؤوليت هايي را به آنان واگذار نمايند و به اين ترتيب اختيارات و وظايف خود را با ديگران تقسيم و تفويض نمايند. سپس با پيگيري ها و مراقبت هاي خود، از آنها بخواهند كه به مسؤوليت خويش عمل نموده و با نظارت و پي گيري مانع هر گونه سوء استفاده ي كارگزاران خود شوند.

از مهم ترين وظايف رهبران اسلامي، پاسداري از اين اصل قرآني است كه«... و لن يجعل الله للكافرين علي المؤمنين سبيلا» [3] يعني اين كه راه سلطه كافران بر جامعه اسلامي را سد كنند و از «أشداء علي الكفار رحماء بينهم» [4] باشند. رأفت داشتن و نرمي كردن با مردم شيوه ي پيامبر بزرگوار اسلام است. رابطه صميمي بين مسؤولان و مديران جامعه با مردم و زيردستان، مهم ترين عامل بقاي اسلام و انقلاب است.