بي ترديد، شهامت خصلتي پسنديده است. اين كمال انساني برخاسته از اعتماد به نفس و نترسي و نتيجه ي ايمان به درستي راه و هدف است. در كلمات و اشعار و خطبه هاي امام حسين و يارانش به خوبي اين صفت پسنديده را در حد بالا مي بينيم، امام عليه السلام به سپاه كوفه مي فرمايد:

والله لا أعطيكم بيدي اعطاء الذليل و لا أفر فرار العبيد؛ [1] .

سوگند به خدا، همانند ذليلان دستم را به شما نمي دهم و همانند بردگان از صحنه نبرد فرار نمي كنم.

قاسم بن الحسن در پاسخ امام عليه السلام كه فرمود:

يا بني كيف الموت عندك؟!

اي فرزند، مرگ نزد تو چگونه است؟

گفت:

يا عم أحلي من العسل؛

اي عمو، شيرين تر از عسل است.

نمونه هاي شهامت و دلير مردي در اين قيام شكوهمند فراوان است؛ چرا كه آن دلير مردان در شهامت و شجاعت برگزيدگان عصر خويش بودند و عملكرد آنها براي بشر همواره تعيين كننده و سرنوشت ساز خواهد بود.