عوام با مظاهر مادي مأنوس هستند. قدرت و شكوه ظاهري را ملاك ارزش مي دانند. وقتي گوساله ي طلايي سامري را ديدند، برق طلاي گوساله چشم آنان را خيره كرد و بلافاصله آن را به خدايي پذيرفتند و در مقابل هشدارهاي خواص از جمله هارون گفتند:

لن نبرح عليه عكفين حتي يرجع الينا موسي [1] .

پيوسته بر آن گرد خواهيم بود تا موسي به سوي ما بازگردد.

از همين ضعف عوام، فرعون بهره گرفت و گفت:

يا قوم أليس لي ملك مصر و هذه الانهار تجري من تحتي أفلا تبصرون [2] .

اي قوم من! آيا حكومت مصر از آن من نيست و اين نهرها تحت فرمان من جريان ندارد؟ آيا نمي بينيد؟

چون ارزش از ديدگاه آنها فقط به امور مادي و ظاهري است، فرعون نيز از همين روزنه سخن مي گويد تا آنها را به سوي خود جلب كند.