بخشش از فضايلي است كه اوج آن در كربلا ديده مي شود و حضرت سيّد الشهداء با به نمايش گذاشتن آن عفو بزرگ آينه تمام نما عفو الهي در روز رستاخيز شد.

آن هنگام كه حر بن يزيد رياحي به فرمان عبيداللّه بن زياد راه را بر امام بست و امام (ع) را از حركت بازداشت امام (ع) به همراهانش دستور داد به لشگر تازه رسيده آب دهند:



مرحمت بين كه در آن وادي پرخوف ومحن

مي دهد آب حسين بن علي بر دشمن



آن كه شمشير برويش بكشيد، آبش داد

آنكه گريد زغمش كي برد او را از ياد



و باز آن هنگام كه حر از كرده زشت خود پشيمان شد و براي عرض پوزش به خدمت آن جناب رسيد با برخورد ملاطفت آميز و بي نظر آن امام همام مواجه شد كه نه تنها حر بلكه تاريخ متحيّر شد.

شايد تصوّر اين بخشش براي امثال ما غير ممكن و بعيد باشد كه شخصي انسان و تمام ياران او را به چنگال دژخيمان بد منشي چون شمر و سنان ابن انس و... تحويل دهد كه با اين تحويل هم شهادت و به خون غلطيدن عزيزان انسان و هم اسارت اهل بيت و ظلم و ستم بي مثل به آنان حتمي شود.

سپس كار كه از كار گذشت سر به زير افكنده و از عملش پشيمان باشد و به محضر امام مشرف شود!

امام (ع) در چنين شرايط فرمايش زيبايي دارند كه تمام نا اميدان از رحمت و عفوالهي را اميدوار و بال رحمتش را بر سر گناهكاران باز كرده و در پناه آن اسيران هوا وهوس ها را حر نموده و به بهشت برين رهنمون مي شوند.

امام مي فرمايد: «انت الحر كما سمّتك امّك وانت الحر في الدنيا والاخرة ».

«تو حرّي آزادي » كما اين كه مادرت تو را حر ناميده است و تو در دنيا و آخرت آزادي » اين درس بزرگ اگر چه درسي است براي گناه كاران كه نا اميد از رحمت حق نباشند درسي نيز هست براي كساني كه نسبت به آنان ظلم روا داشته شده است كه بخشش از بزرگان است كما اين كه قرآن مي فرمايد:

(وجزاء سيئة ٍ سيئة مثلها فمن عفا و اصلح فاجره علي اللّه انّه لا يحب ُّ الظالمين )

و جزاي هر بدي بدي مثل آن است پس كسي عفو كند واصلاح كند اجرش با خداوند است و او ظالمان را دوست ندارد.

وباز حضرت علي مي فرمايد

«العفو؛ تاج المكارم » «بخشايش تاج فضايل است »

بي شك اگر پيروان راستين مكتب حسيني اين درس بزرگ سرورشان را جامة عمل بپوشانند و از يك ديگر درگذرند دژ محكمي در برابر دشمنان مكتب و آئينشان مي شوند كه هيچ تند بادي نمي تواند آنها را كوچكترين تكاني دهد تا چه رسد اين كه در مقابل دشمنان سر فرود آورده تسليم آنان شوند.