استمرار دولت بني اميّه در قالب انسان هاي مرواني ، با خُلق و خوهاي سفياني ،يكي از سياهترين برهه تاريخ است . در اين زمان ، وضعيت تلخ و اسفناكي بر شيعيان غالب مي شد؛ در حدّي كه اگر به كسي مي گفتند كافر هستي بهتر دوست مي داشت تا اين كه بگويند شيعه علي (ع) هستي . ابن ابي الحديد مي نويسد:

امام محمدباقر(ع) فرمود: شيعيان ما را در هر شهري به دست مي آوردند،مي كشتند و دست و پاها را به جرم شيعه بودن قطع مي كردند. كسي كه نامش به دوستي ما آشكار مي گشت ، زنداني مي شد و يا اين كه مالش غارت مي گرديد و يا اين كه خانه اوخراب مي شد. اين بلاها روز به روز شدّت پيدا مي كرد تا زمان عبيدالله ابن زياد كه امام حسين (ع) را كشت . پس از آن حجّاج آمد و شيعيان را مي كشت و به گمان و تهمت شيعه بودن زنداني مي كرد.

آن قدر وضع شيعه خطرناك بود كه اگر به كسي مي گفتند تو كافر هستي بهتر دوستي مي داشت تا بگويند شيعه علي هستي .راستي در اين شرايط چه كسي مي تواند تظاهر به زيارت قبر امام حسين (ع) بنمايد؟ و چه تمايلي از جانب زمامداران و سردمداران حكومت وقت جهت آزادي تشرّف به مرقد امام حسين (ع) وجود خواهد داشت ؟